امروز فهمیدم هیچوقت ازم راضی نمیشه. مهم نیست هر کاری هم که بکنم بازم باعث افتخارش نیستم. دوست داشته من پزشک بشم. نمیشد، من روحیه‌ش رو نداشتم. این رشته‌مو هم دوست نداشته. رشته اولم رو هم دوست نداشته. کاش ده سال پیش امروز رو می‌دیدم و می‌رفتم هنرستان. اهمیت نمی‌دادم اون چی دوست داره. کاش ده سال پیش به خودم فکر می‌کردم فقط. می‌رفتم توی مسیری که توی این ده سال باعث بشه شاد باشم نه غمگین و گیج و سردرگم. خدایا من در حق خودم ظلم کردم. بین آینده خودم و فرزند خوبه بودن، دومی رو انتخاب کردم و ده سال رنج کشیدم و باز هم فرزند خوبه نشدم. کاش برمی‌گشتم به تابستون ۹۳ و سفت و سخت می‌ایستادم روی خواسته‌م و می‌رفتم هنرستان. حتما توی این ده سال کلی پیشرفت کرده بودم، مسیرم رو پیدا کرده بودم، درآمد داشتم و مهمتر از همه، خوشحال بودم.
مون چایلد
دوشنبه بیست و نهم مرداد ۱۴۰۳ ، ساعت 1:3